💘ગર્વિલો ગુજરાતી❤

🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺

કુંજમા કોયલડીએ ટહુકો કરી.
વસંતને વગડામાં વહેતી કરી.
થાકી પાકી નિરાંતે બપોરે.
ચકા-ચકીની જોડ બેઠી'તી ઠરી.

ઇશારા આંખે કંઈ મોઘમ કીધા.
ટહુકા ઉતર્યા ચકીની આંખમાં.
વસંતનું નોતરું ઝીલી ચકાજીએ,
ચકીને લીધી ભીંસી બાથમાં.

માળો કર્યો સહિયારા સાથથી,
લાવી તણખલાં ઘણાં ઘાસનાં.
રચ્યું એક સ્વર્ગ ચકાચકીએ.
પ્રેમ થકી પંડના આવાસમાં.

ગુંજયો વગડો મીઠાં હાલરડાંથી.
પ્રેમે ધરેલા મીઠા ઘરવાસનાં.
ગુંજી કિલકારી ઘોડિયાના ઘાટમાં.
થયા મંડાણ નૂતન પ્રવાસનાં .
" ચકો

🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁🌷🍁

દુઃખ બધુ
દીવાલો નું છે સાહેબ.....

ખુલ્લા માં રહો તો
ધરતીકંપ પણ
હચ-મચાવી નથી શકતો....!!!!

🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷🌾🌷

ખુબ સરસ વ્યાખ્યા.. એક સ્ત્રી ની..
હું એક સ્ત્રી છું...
વહાલ કરો તો મલકાઉ
ને
અવગણો તો ઉશ્કેરાઉં!
લાગણીઓને બજેટમાં રાખીને નથી ચાલતી,
એટલે જ
વારે-તહેવારે અવાર-નવાર શોપિંગ કરુ છું.
મારું એક સ્મિત માત્ર સો સમસ્યાઓ ઊભી કરે,
ને
ક્યારેક એ જ સ્મિતથી સમાધાન!
પરિચય બધાનો રાખુ છું
અને
પરચો પણ પરિચયને અનુરૂપ આપું છું...
કારણ કે,
હું એક સ્ત્રી છું.
એમ તો મને વાતો અનલીમીટેડ કરવી ગમે છે પણ
કદિક મૌન અને અબોલાથી ય વાત કરુ છું.
દુનિયાદારીની ગતાગમ નથી બહુ
એટલે જ
પિયરને પાછળ મૂકી સાસરિયાની દિશામાં પ્રયાણ કરુ છું...
કારણ કે, હું એક સ્ત્રી છું.
ક્રોધ, અહંકાર, છળ-કપટ મને પણ આવડે છે,
પરંતુ
ત્યાગ, એકતા અને અનુકુળતાનું માધ્યમ બનીને જીવન માણું છું.
પુરુષને સાહસ અને સફળતામાં સતત સાથ આપું છું
અને
મારી સફળતાનો શ્રેય પણ પુરુષને આપું છું...
કારણ કે, હું એક સ્ત્રી છું....!!

♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦

આજ ની સ્ટોરી              27.12
                  �અપશુકન
                                      .પુષ્પાબેન પંડયા

આજે તો સુનીતાએ દ્રઢ નિશ્ચય કર્યો કે શૈલેષ આવે એટલે તેને મૌખિક નોટિસ આપી જ દેવી કે, ‘હું આવતીકાલે મારે પિયર જવાની છું’

છેલ્લાં પંદર દિવસથી સુનીતાએ આવો નિશ્ચય કર્યો હતો, પણ તેનો નિશ્ચય અમલમાં આવતો નહીં. ‘ઓવરટાઈમ’ કરીને થાક્યોપાક્યો શૈલેષ આંગણામાં દેખાતો કે સુનીતા સામે દોડી જતી. તેના હાથમાંનું પાકીટ લઈ લેતી. શૈલેષ સોફા પર હજી બેઠો ન હોય ત્યાં તો ઠંડા પાણીનો ગ્લાસ તેના હાથમાં ધરી દેતી. પછી જમીન પર બેસી, શૈલેશના બૂટની દોરી છોડવા લાગતી. કપડાં બદલીને શૈલેષ સુનીતાને અનુસરતો રસોડા તરફ વળતો. પત્નીના હાથનું ગરમાગરમ ભોજન જમીને શૈલેષ દીવાનખાનામાં આવતો અને કોઈક પુસ્તક વાંચવામાં પરોવાતો.

સુનીતા રસોડું આટોપીને જ્યારે બહાર આવતી ત્યારે તો શૈલેષ પુસ્તક હાથમાં રાખીને જ ઊંઘી ગયો હોય. શૈલેષને ઉઠાડીને તેની સાથે મીઠી મીઠી વાતો કરવાની પોતાની પ્રબળ ઈચ્છા દબાવી દઈ તે ઝટપટ પથારી તૈયાર કરી દેતી અને શૈલેષ ભરનિંદરમાં પડે એ પહેલાં તેને ઉઠાડીને તેની પથારીમાં સુવડાવી દેતી. આખા દિવસની દોડધામ અને થાકને કારણે શૈલેષ પણ ત્યારે સુનીતા સાથે વાત કરવાને બદલે સૂઈ જ જવાનું પસંદ કરતો. સુનીતા પણ પછી પા-અડધો કલાક નવલકથાનાં પાનાં ફેરવી ઊંઘી જતી.

સવારે તો સુનીતા ઘરકામમાં પરોવાતી અને શૈલેષ જમીને સાડા નવે ઑફિસે જતો. સુનીતા રેડિયો સાંભળવામાં તેમજ બહેનપણીઓના સાહચર્યમાં દિવસ પસાર કરતી. સાંજે થાક્યોપાક્યો શૈલેષ આવતો ને ફરી એની એ ઘટમાળ શરૂ થતી.

સુનીતાના ઘરની સામે જ રહેતાં શોભના અને લલિત રોજ સાંજે લહેરથી ફરવા નીકળતાં. તે વખતે બારીએ ઊભી રહેલી સુનીતા શોભનાના ભાગ્યની ઈર્ષ્યા કરતાં ધીમું બબડતી : ‘શોભના મારા કરતાં કેટલી સુખી છે !’
ક્યારેક શોભના ટહુકો મારતી : ‘ચાલ સુનીતા, આવવું છે ફરવા !’
પછી પોતે જ પ્રત્યુત્તર આપી દેતી : ‘તું શેની આવે ! તારા વગર પછી શૈલેષનું સ્વાગત કોણ કરે ? કેમ, ખરું ને ?’
સુનીતા ત્યારે શોભનાની વાતને સમર્થન આપતી હોય તેમ માત્ર હસતી અને હાથમાં હાથ પરોવી એ યુગલ ચાલ્યું જતું. લલિતે શોભનાના ભાઈ પ્રવીણ સાથે ભાગીદારીમાં કાપડની મિલ સ્થાપી હતી; એટલે તેને નોકરીનાં જેવાં બંધનો નડતાં નહીં. એટલે તે રોજ સાંજે પત્ની સાથે ફરવા જવાનો સમય કાઢી શકતો હતો, પણ શૈલેષને એવી સગવડ મળે એમ ન હતી.

શૈલેષના પૂરતા સહવાસના અભાવથી કે પછી શોભના-લલિતના સુખને જોવાથી, કોણ જાણે કેમ, પણ સુનીતાને હવે તેના આ એકધારા જીવનપ્રત્યે કંટાળો આવતો હતો. જોકે દર રવિવારે શૈલેષ અને સુનીતા સાંજે ફરવા કે પિકચરમાં જતાં અને ખૂબ આનંદમાં દિવસ પસાર કરતાં. પણ સુનીતાને હવે અઠવાડિયામાં આ એક રવિવારથી સંતોષ થતો ન હતો. આવતીકાલથી વળી પાછી પેલી ઘટમાળ શરૂ થઈ જશે – એ વિચારે સુનીતાને રવિવારે ફરવાનો આનંદ પણ માર્યો જતો હતો, અને પરાણે ઘસડાતી હોય એમ શૈલેષને અનુસરતી.

ઘણીવાર સુનીતા વિચારતી કે થોડો સમય પિયર ફરી આવું, પણ પિયર જવાની વાત શૈલેષને કહેતાં તેની હિંમત ચાલતી નહિ. કારણકે, લગ્ન થયાં ત્યારથી અત્યાર સુધીમાં સુનીતા ભાગ્યેજ શૈલેષથી વિખૂટી પડી હતી. સુનીતાને પિયર જવાનું મન થાય ત્યારે શૈલેષ નોકરીમાંથી રજા લઈ લેતો અને બંને સાથે જ જતાં અને સાથે જ આવતાં. કોઈવાર શૈલેષને રજા ન મળી હોય અને સુનીતાને એકલા પિયર જવાનો પ્રસંગ આવતો હોય ત્યારે તે શક્ય હોય તો જવાનું જ માંડી વાળતી અને જવું જ પડે એમ હોય ત્યારે તે પિયરમાં માતાપિતા અને ભાઈભાંડુને મળવાના આનંદ કરતાં પોતાની ગેરહાજરીમાં શૈલેષને પડનારી અગવડોની ચિંતા વધુ રહેતી. હવે એ કયા મોઢે શૈલેષને કહે કે ‘શૈલેષ, હું કાલે પિયર જવાની છું !’ ધારો કે એ હિંમત કરીને એમ કહે અને ‘પિયર જવાનું કેમ અણધાર્યું એકાએક નક્કી કર્યું ?’ એવો પ્રશ્ન કદાચ શૈલેષ કરી બેસે તો પોતે એને શો જવાબ દેશે ?
વળી, સુનીતા મનમાં ને મનમાં જવાબ તૈયાર કરતી : ‘કેમ વળી, બા-બાપુજી અને ભાઈભાંડુને મળવાનું મન ન થાય ?’ પણ આ જવાબથી ખુદ તેને જ સંતોષ થતો નહીં. એ પોતાની મેળે જ પ્રતિપ્રશ્ન કરતી કે, ‘આટલા દિવસ તો એવું અણધાર્યું મન નો’તું થયું !’ સુનીતાની મતિ આ પ્રશ્નનો જવાબ લઈ શકતી નહીં. યંત્રમાં અને પોતાના જીવનમાં કશો જ ફેર નથી એવું માની બેઠેલી સુનીતાએ આખરે નક્કી જ કર્યું કે, પિયર જવાનો પ્રસ્તાવ ગમે તે રીતે શૈલેષ સમક્ષ મૂકવો જ; અને શૈલેષ ‘કેમ એકાએક ?’ એવો પ્રશ્ન કરે તો બેધડક કહી દેવું કે, ‘રોજ સાંજે ઑફિસેથી આવી ખાઈને સૂઈ જાવ છો અને સવારે ઊઠી ખાઈને ચાલતા થાવ છો એમાં મને કામના ઢસરડાં કરવા સિવાય બીજું મળે છે શું ?’

પણ આજ પંદર પંદર દિવસ થયા છતાં સુનીતા પોતાનો એ વિચારને અમલમાં મૂકી શકી નો’તી.

શૈલેષ આંગણામાં દેખાતો કે સુનીતાના પગ સામે દોડી જ જતાં અને સુનીતા પેલી વાત કહેવાનું વીસરી જતી અથવા તો યાદ હોય તો પણ કહી શકતી નહીં. ‘જો તો, આજે તો તારે માટે નાયલોનની સાડી લાવ્યો છું. હમણાં હમણાં તું ઉદાસ કેમ રહે છે ? શરીરે ઠીક ન હોય તો ચાલ, આપણે ડૉકટરને બતાવીને દવા લઈ આવીએ.’
શૈલેષના એવાં એવાં લાગણીભર્યાં વચનો સાંભળી સુનીતા ગદ્દગદ્દ થઈ જતી. પણ આજે તો સુનીતાએ દ્રઢ નિશ્ચય કર્યો. શૈલેષની લોભામણી અને મધઝરતી વાતમાં ફસાઈ જવું નહીં, અને એ આવે કે તરત જ કહી દેવું કે, ‘મારું મન બહુ મૂંઝાય છે. હું આવતીકાલે મારે પિયર જાઉં છું.’ પોતાની માગણીના સમર્થનમાં બીજી શી શી દલીલો કરવી એ બધું સુનીતાએ બરાબર ગોઠવી રાખ્યું અને પૂરતી માનસિક તૈયારી સાથે એ બારીએ ઊભી રહી, શૈલેષની રાહ જોવા લાગી.

ઘરે આવવાનો રોજનો સમય વીતી ગયો તોય શૈલેષના આવવાનો કોઈ એંધાણ દેખાતાં નો’તાં. સુનીતા બારીએ ઊભી ઊભી થાકી ગઈ હતી. ‘આજે ય પાછું ‘ઓવરટાઈમ’નું લફરું હોવું જોઈએ,’ એમ બબડતી સુનીતા પલંગ પર આડી પડી. પોતે કરેલો પેલો નિશ્ચય પાર પડશે કે કેમ એના વિચારમાં ખોવાયેલી સુનીતાની આંખ ક્યારે મળી ગઈ તેનીયે ખબર ન પડી.

અચાનક જ્યારે સુનીતાની આંખ ઊઘડી ગઈ ત્યારે તેણે જોયું તો ઘરમાં સર્વત્ર અંધકાર પથરાયેલો હતો. બહાર સડક પરના વીજળીના થાંભલાની લાઈટો સળગી ચૂકી હતી. ‘શૈલેષ હવે તો આવી ગયા હશે ! પણ એય કેવા આળસુ છે ! ઘરમાં લાઈટ કરવાનું કે મને ઉઠાડવાનુંય એમને સૂઝયું નહિ હોય ! ભલા હશે તો મારી જેમ ખાધાપીધા વિના સૂઈ ગયા ન હોય ! એમ બબડતી સુનીતા ઊઠી.
લાઈટની સ્વીચ જ્યાં હતી તે તરફ ઝડપથી એ ગઈ; પણ ઉતાવળમાં તેનો જમણો હાથ માર્ગમાં પડી રહેલા સ્ટૂલ સાથે જોરમાં અથડાયો અને ખણણણ…..ણ અવાજ સાથે સુનીતાના હાથની ચારેચાર કાચની બંગડીઓ ફૂટી ગઈ. સુનીતા ડઘાઈ ગઈ. શુકન-અપશુકનમાં માનનારી સુનીતાના હૃદયને આ અકસ્માતથી જબ્બર આઘાત લાગ્યો !

મન મજબૂત કરી સુનીતાએ લાઈટ સળગાવી. શૈલેષ ક્યાં સૂતો છે તે જોવા ચારે તરફ નજર કરી. પણ હીંચકા પર, કોચ પર કે ખુરશી પર ક્યાંય શૈલેષ સૂતેલો ન દેખાયો. સુનીતાનું હ્રદય ધડકી ઊઠયું. કદાચ રસોડામાં હશે એમ ધારી ત્યાં પણ તપાસ કરી આવી. આખા ઘરમાં ક્યાંય શૈલેષ નહતો. ‘શૈલેષ હજી કેમ નહિ આવ્યા હોય !’ એ ચિંતાથી સુનીતાનું મોં રડુંરડું થઈ રહ્યું. તેણે ઘડિયાળ તરફ નજર કરી તો સાડાનવ ને ઉપર પાંચ મિનિટ થઈ હતી. હવે તો સુનીતા રડી જ પડી. શૈલેષને છ વાગ્યે તો ઑફિસમાંથી છુટ્ટી મળી જતી. કોઈ દા’ડો ‘ઓવરટાઈમ’ હોય તોય આઠ-સવા આઠ વાગ્યામાં તો તે અચૂક ઘરે આવી જ જતો.

અચાનક સુનીતાની નજર બંગડી વગરના પોતાના જમણા હાથ પર ગઈ. પળ પણ ગુમાવ્યા વિના દોડીને ટેબલ પાસે ગઈ ને ખાનાં ખોળવા લાગી. સદ્દભાગ્યે ખાનામાં પડી રહેલી જૂનીપુરાણી બે પ્લાસ્ટિકની બંગડીઓ તેને જડી આવી અને તે તેણે બંગડી વગરના અડવા હાથમાં ચડાવી દીધી ત્યારે તેનું હૈયું જરા શાંત થયું. સુનીતા બી.એ સુધી ભણેલી હોવા છતાં શુકન-અપશુકનમાં ચુસ્ત રીતે માનતી હતી. અને તેમાંય સૌભાગ્યવતી સ્ત્રીની બંગડી ફૂટે એ તો ખરાબમાં ખરાબ અપશુકન ગણાય એવી તેની માન્યતા હતી. મહોલ્લાની સ્ત્રીઓ અને બહેનપણીઓને તે ઘણીવાર કહેતી કે, ‘હાથની બંગડી યા ચૂડી એ સ્ત્રીના સૌભાગ્યનું પ્રતીક છે. એટલું જ નહીં પણ પત્નીના પતિ પ્રત્યેના પ્રેમની પણ નિશાની છે. જ્યારે સ્ત્રીના હાથની એકાદ પણ બંગડી ફૂટે તો જાણવું કે સ્ત્રીના પોતાના પતિ પ્રત્યેના પ્રેમમાં કંઈક ઊણપ યા ઓટ આવી છે.’ સુનીતાની આવી વિચિત્ર પ્રકારની ફિલોસોફી સાંભળી શૈલેષ પણ ક્યારેક તેની હાંસી ઉડાવતો. પણ સુનીતા મક્કમતાથી કહેતીકે, ‘તમે ભલે ન માનો. પણ, મારી વાત સોએ સો ટકા સાચી છે. કમ-સે-કમ મારી બાબતમાં તો સાચી જ છે.’ અને સુનીતાની વાતેય ખરી હતી. લગ્ન કર્યાંને બાર વરસ થઈ ગયાં હતાં, પણ આજસુધીમાં સુનીતાની બંગડીઓ ક્યારેય ફૂટી નહોતી. અમુક સમય પછી શોખને ખાતર નવી ડીઝાઈનની બંગડીઓ તે બદલતી ખરી; પણ બંગડી ફૂટી ગઈ હોય અને તેથી બીજી પહેરી હોય એવું કદી બન્યું નહતું.

પણ આજે પહેલી જ વાર બંગડીઓ ફૂટતાં સુનીતાનું હૃદય થડકો ખાઈ ગયું. અને તેમાંય શૈલેષ હજી સુધી આવ્યો ન હોવાથી તેના મનમાં અનેક પ્રકારની શંકા-કુશંકાઓ આવવા લાગી : ‘ક્યાંક રસ્તામાં અકસ્માત તો નહિ થયો હોય !’ અને સુનીતાની આંખો સામે એક દ્રશ્ય ખડું થયું : ‘રાહદારીઓ અકસ્માતમાં ઘાયલ થયેલા શૈલેષને રિક્ષમાં નાખી હોસ્પિટલમાં લઈ જાય છે. હોસ્પિટલના ખાટલા પર બેભાન શૈલેષ પડ્યો છે. શૈલેષના માથા, આંખ અને હાથ પર ડૉક્ટર પાટા બાંધે છે.’ સુનીતા કમકમી ઊઠી. તેણે બંને હાથથી આંખ ઢાંકી દીધી. પણ સુનીતાના બંધ આંખો સામે અપશુકનિયાળ દશ્યોની પરંપરા ઊઠવા લાગી. અકળાઈ ઊઠેલી સુનીતાએ આંખો પરથી હાથ લઈ લીધા અને આંખ ઊઘાડી નાખી, તો તેની નજર સૌપ્રથમ જમણા હાથની પેલી પ્લાસ્ટિકની બંગડીઓ પર પડી અને યાદ આવ્યું કે તેણે આજે શૈલેષ સામે બંડ ઉઠાવવાનું નક્કી કર્યું હતું. એ સાથે જ બંગડીઓ ફૂટવાના અપશુકન અને શૈલેષનાં હજી સુધી ઘરે ન આવવાનું રહસ્ય તેને જાણે જડી ગયું.

પોતાના મનમાં શૈલેષનો વાંક અને દોષ ઊગ્યા એટલે અંશે તેનો શૈલેષ પ્રતિનો પ્રેમ ઘટ્યો જ કહેવાય ને ! બસ, તેથી જ આજે મારી બંગડીઓ ફૂટી અને અપશુકન થયાં. અરે રે ! આજે મને આ શું સૂઝયું ? મેં પાપિણીએ મારા સુખ ખાતર ખોટા વિચારો કરીને બિચારા શૈલેષની જિંદગી જોખમમાં મૂકી. અને શૈલેષના સુખમાં શું મારું સુખ નથી સમાયું ? અરે, ખુદ શૈલેષ પણ માર જ સુખ ખાતર ‘ઓવરટાઈમ વર્ક’ કરે છે ને ? બિચારા થાકીને લોથપોથ થઈ જાય છે તોય બીજે દિવસે ઑફિસ જવા વહેલા ઊઠી નીકળે છે. છ છ દિવસ પશુની જેમ કામનો ઢસરડો કરવા છતાંય સાતમે દિવસે આરામ કરવાને બહાને પથારીમાં નથી પડ્યા રહેતા. છ દિવસ નોકરીને સાચવે છે, તો સાતમે દિવસે પત્નીને ય રાજી રાખે છે. રવિવારનો આખોય દિવસ કેટલી પ્રસન્નતાથી તેઓ મારી સાથે વિતાવે છે ! એમનો મારા પર આટલો બધો સ્નેહ છે એ શું ઓછો છે કે હું એમને સાતેસાત દિવસ મારી નજરકેદમાં રાખવા ઈચ્છું છું ! છ છ દિવસના અલ્પ સહવાસ પછી મળતો સાતમા દિવસનો દીર્ધકાલીન સહવાસ કેટલો મીઠો લાગે છે !’

પણ શૈલેષને હવે હું ક્યાં શોધવા જાઉં ? ઑફિસતો ક્યારનીય બંધ થઈ ગઈ હશે. આવડા મોટા શહેરમાં ક્યાં જાઉં અને કોને પૂછું ?’
સુનીતાની બંને આંખો ચોધાર આંસુ વહાવી રહી હતી. ટેબલ નજીકનાં ગોખમાં મૂકેલી શ્રીકૃષ્ણની મૂર્તિ સમક્ષ બંને હાથ જોડી આંખો બંધ કરીને સુનીતાએ મનોમન પ્રતિજ્ઞા કરી કે, ‘જો એ સાજાસમા ઘરે આવી જાય તો હવે પછી હું કદીય તેમની સામે બંડ પોકારવાનો તો શું, પણ એમનો વાંક જોવાનો પણ સ્વપ્નેય વિચાર નહીં કરું.’
અને સાચે જ સુનીતાની પ્રાર્થના ફળી હોય તેમ, ઘરે આવી પહોંચેલા શૈલેષે પાછળથી હળવે હાથે સુનીતાની આંખો દાબી દીધી. પતિનો સ્પર્શ પારખી ગયેલી સુનીતાએ પોતાના હાથથી શૈલેષના હાથને પોતાની આંખ પર દબાયેલા જ રાખીને કહ્યું, ‘તમે આજે આટલું બધું મોડું કેમ કર્યું તે પહેલાં કહો; પછી જ આ હાથ આંખો પરથી દુર કરી શકાશે.’

‘ઓહો ! એ પણ જણાવવું પડશે ? તો સાંભળ. પેલા સુમનલાલ શેઠના દીકરા પ્રદીપની અઠવાડિયા પછી એસ.એસ.સીની પરીક્ષા છે. શેઠે કહ્યું છે કે, અઠવાડિયામાં પ્રદીપને ઈંગ્લીશનું એવું ટ્યુશન આપો કે તે ઈંગલીશના પેપરમાં પાસ થઈ જાય. અઠવાડિયાનાં પાંત્રીસો રૂપિયા અગાઉથી આપી દીધા છે. અને જો, પ્રદીપના ઈંગ્લીશના પેપરમાં પચાસ ઉપર માર્ક આવશે તો બીજા પચ્ચીસસો રૂપિયા બક્ષિસના મળશે. ઑફિસમાંથી છૂટીને સીધો પ્રદીપને ટ્યુશન આપવા ગયો હતો, એટલે આવતાં મોડું થયું.’

શૈલેષના હાથ પોતાની આંખો પરથી દૂર કરી, શૈલેષની આંખમાં આંખ પરોવી, સુનીતાએ ચિંતિત સ્વરે કહ્યું : ‘પણ આટલો બધો પરિશ્રમ કરવાની શી જરૂર છે ? તબિયત બગડશે ત્યારે !’
શૈલેષે રમતિયાળ સ્વરે જવાબ આપતાં કહ્યું : ‘આવતા મહિનામાં તારી વર્ષગાંઠ આવે છે ને ? તે પ્રસંગે તને ઘણો જ ગમતો સોનાનો નેકલેસ ભેટ આપવાની મારી મહેચ્છા એકવાર પૂર્ણ થઈ જાય પછી ભલેને તબિયત બગડે ! લહેરથી એય પથારીમાં પડ્યા રહીશું.’

પત્નીને ખૂબ ગમતો સોનાનો નેકલેસ તૈયાર કરાવવા માટે થોડા પૈસા ખૂટતા હતા. એ પૈસા મેળવવા પોતાની તંદુરસ્તીને ભયમાં મૂકીને પણ શૈલેષ હદ ઉપરાંતનો પરિશ્રમ કરી રહ્યો હતો એ વિચારે સુનીતાનું હૈયું ભરાઈ આવ્યું.
‘શૈ……લે…..ષ !’ કહેતાં સુનીતાનો સ્વર ગળગળો થઈ ગયો !

આંખના ખૂણામાં ડોકાઈ રહેલાં બે અશ્રુબિંદુઓને સંતાડતી સુનીતા રોજના નિયમ મુજબ જમીન પર બેસીને શૈલેષના બૂટની દોરી છોડવા લાગી !

☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇☘❇

મિત્ર ની વ્યાખ્યા શું ??

વટવાળો જવાબ.....
આખી દુનિયા બહાર જતી રહે
ત્યારે અંદર આવે એનું નામ મિત્ર...!!

🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲🔲

જીંદગી આમ તો પાણી જેવી હોય છે. રંગહીન, સ્વાદહીન, આકારહીન, પણ જેમ એનાં રંગ, સુગંધ, સ્વાદ, પાત્ર રંગબેરંગી ઉમેરીને પાણીને મેઘધનુષી બનાવવામાં આવે છે. એમ જ આપણી ઈચ્છાઓ, સપનાઓ, લાગણીઓ, તડપ, તલપ, તલસાટ, તરવરાટ, ભાગ-દૌડ, ખુશી - ગમ, ખાણી - પીણી - ઉજાણી, ટીવી સિનેમા મોબાઈલ કોમ્પ્યુટર, ટ્રેનકાર બાઈક બસ પ્લેન, સબંધો, પ્રેમ, ભક્તિ, વાંચન, ગાયન, નર્તન, ચિત્રકામ, ફોટોગ્રાફી, ફેશન, પોલિટિકસ, શિક્ષણ, વિરહ, મિલન, વેર, વ્યથા, આનંદ... આ બધું કોરીકટ્ટ જીંદગીમાં આપણા રંગો પૂરે છે. આપણો સ્વાદ ઉમેરે છે. એક આભાસી આકાર ઉભો કરે છે

👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧

નારી એટલે સમાજનો દર્પણ ;
નારી એટલે આત્માનું સમર્પણ.
નારી એટલે જગત જનની ,
નારી એટલે શરદ ઋતુની ચાંદની.
નારી એટલે મમતાનું રૂપ ,
નારી એટલે પ્રેમનું સ્વરૂપ .
નારી એટલે દેશની શક્તિ ,
નારી એટલે પ્રેમની ભક્તિ.

દીકરી મારી લાડકવાયી
આશુ કલોલા

👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧👧

મિલનની એ હા ભણશે, મને એની ખબર નહોતી.
બિચારું દિલ દિવસ ગણશે, મને એની ખબર નહોતી...!!!

💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗

મિલનની તો માત્ર બે જ રીત છે....

તુ ઉંબરો ઓળંગી જા કા મને ભીતર આવવા દે.....

💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗

ગજબનું તાલમેળ રાખે છે એ પ્રેમ ને દુનિયાદારી વચ્ચે ,
સપનામાં મારી અને સવારે ઉઠતા જ પારકી થઇ જય છે !!!!!

💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔

તારો અને મારો પ્રેમ કમળપત્ર પર ઝાકળની બુંદ જેવો.
એક પણ ન થયા અલગ પણ ન થયા........

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

સબંધો અને માટીનો ઘડો બંન્ને એક સરખાં છે સાહેબ

તેની કિંમત બનાવનારને જ હોય, તોડનાર ને નહિ.

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

" કબૂલ કરવાની હિમ્મત અને સુધારી લેવાની દાનત હોય તો ભૂલ માથી પણ ઘણુ બધુ શીખી શકાય છે "

💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛

હૈયુ ભરાયુ ,
કેમ કરુ તેને હળવુ.
કશ્તર પડયુ ,

આંખો કરુ કોરી હળવે.
તારી યાદો ના પુર ધસમસયા,
અશ્રુ બંધ તુટયા.
વરસાદે કીધી મહેર ,
પાણી સાથે પાણી તણાયુ હળવે.

"કાજલ"
કિરણ પિયુષ શાહ

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

મૌન ધરીને પણ ઘણું બધુ કેહવાઈ જાય છે..

શબ્દોમાં આમેય કાયમ ઘણું રહી જાય છે..!

💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋

✍કેટલીયે ઝંખના ઓ સ્વપ્ન
માં જાગી હશે,

જયારે ઊંઘતી હશે મીરા અને
વાંસળી વાગી હશે.

💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢

જો દોસ્ત તળેટીનું જીવન કેવું ફળે છે

કે સઘળાં શિખર જાણે અહીં પગની તળે છે
ડર શું છે? નથી ચાલતી હિમ્મત તને માગું
એ પણ છે ખરું જે કંઈ પણ માંગું મળે છે.
મન ક્યાંય જવાનું જ નથી થાતું કદાપિ
ન જાણે કયા ભવનો હજુ થાક કળે છે

ઉપર ઉપરથી સ્વસ્થ સતત હોઈએ છતાં
એ તો તું શોધ કોણ છે ભિતર જે ચળે છે.

ઊગ્યો નથી ભલે ને સૂરજ મારો કદી પણ
હર સાંજના લાગ્યું છે સૂરજ મારો ઢળે છે.

પર્યાય એના નામનો પ્રત્યેક નામ છે
પ્રત્યેક રસ્તા જાણે કે એ બાજુ વળે છે

-✍રાજેશ વ્યાસ -મિસ્કીન-

💢💛💢💛💢💛💢💛💢💛💢💛💢💛💢💛💢

હું મનાવું આજ હેપ્પી રોઝ ડે,
પ્રેમની સંગાથ હેપ્પી રોઝ ડે.

આંખ મદિરા, હોઠ ભીના જામ છે,
પુષ્પ જાણે ગાલ હેપ્પી રોઝ ડે.

ફૂલ સાથે સાંજ છે વીતાવવી,
બોલવું છે કાન હેપ્પી રોઝ ડે.

ચાન્સ મળતા બોલી દીધું ફૂલને,
આઈ લવ યુ સાથ હેપ્પી રોઝ ડે.

યાર આથી સારુ સપનું હોય શું?
એણે કીધું જાન હેપ્પી રોઝ ડે.

...પ્રશાંત

💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟

એકાદ-બે ડૂમા અને ડૂસકાં પડ્યાં છે ચાર-પાંચ,
તેં ના કહેલી વાતના પડઘા પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

એ હસ્તરેખા જાણનારા ખાનગીમાં કહું તને,
ખિસ્સામાં મારા ભાગ્યના તારા પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

એકાદ ભીની યાદ કૈં તડપાવવા ઓછી હતી,
પાછાં સ્મરણ વરસાદમાં ન્હાવા પડ્યાં છે ચાર-પાંચ.

તેં સાવ સાચું કહી દીધું કો’ની શરમ રાખી નહીં,
મારા ‘ઇગો’ પર જોઈ લે ગોબા પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

હું ગ્યા જનમમાં એક પંખી હઈશ લાગે છે મને,
મારા ગળામાં આજ પણ ટહુકા પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

મારી દલીલો તો બધી ખૂટી પડી, હારી ગયો,
ને એમની પાસે હજી મુદ્દા પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

એક જ હતી બસ ભૂલ ને એક જ સજા એની હતી,
‘પાગલ’ જગતને કારણો
ધરવાં પડ્યા છે ચાર-પાંચ.

– ✍અલ્પેશ ‘પાગલ’

💞💖💞💖💞💖💞💖💞💖💞💖💞💖💞💖💞

ઊડવા કરતાંય આપણે જ્યારે ઝૂકી જઈએ
છીએ ત્યારે
આપણે વિવેકની વધુ નિકટ હોઈએ છીએ....
.
.


💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫

💘ગર્વિલો ગુજરાતી❤

Wednesday, 23 December 2020

મુસ્કાન

Tuesday, 28 February 2017

💘 ગર્વિલો ગુજરાતી ❤

💘 ગર્વિલો ગુજરાતી ❤

Saturday, 11 February 2017

Thursday, 9 February 2017

Tuesday, 7 February 2017

💘 ગર્વિલો ગુજરાતી ❤